Μεταπολεμική Βαρκελώνη, γεμάτη φαντάσματα. Μια ολόκληρη γειτονιά συζητά και αναμένει την επιστροφή ενός πρώην αντάρτη του ισπανικού εμφυλίου. Στη μία και μοναδική Αλήθεια του καθεστώτος, αντιτάσσεται η συλλογική μνήμη της γειτονιάς. Στις διάφορες εξιστορήσεις της όμως υπάρχουν πολλές εκδοχές για τα ίδια γεγονότα. Όσο περνούν τα χρόνια, η μνήμη σαν άμυνα βγάζει μια συγκεκριμένη αφήγηση, «τα πράγματα μπαίνουν σε τάξη».

Η ιστορία του Τζαν Τζουλιβέρτ μοιάζει με παζλ, με τα κομμάτια μοιρασμένα σε διάφορα πρόσωπα, αλλά και με κάποια να έχουν χαθεί. Άλλοι ελπίζουν να αλλάξουν οι ζωές τους προς το καλύτερο, άλλοι φοβούνται ότι θα πρέπει να πληρώσουν παλιούς λογαριασμούς.

Με αριστοτεχνική ατμόσφαιρα, με πληθώρα αναφορών στην ιστορία, παίζοντας μεταξύ μνήμης και λήθης και με λεξιλόγιο από το μποξ, ο Χουάν Μαρσέ αποδεικνύει για ακόμη μία φορά γιατί θεωρείται ένας από τους «μεγάλους» της ισπανικής λογοτεχνίας. Χρησιμοποιεί τη δεκαετία του 1960 για να μιλήσει για το παρόν της Ισπανίας. Γραμμένο το 1982, το Μια μέρα θα γυρίσω μιλάει για τη μεταπολίτευση, τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έκλεισαν απότομα, για τη λήθη, αλλά και για τους αγώνες για την αποκατάσταση της μνήμης που συνεχίζονται ακόμη και σήμερα.